Στο ΜΕΤΡΟ...

Κατεβαίνω στον σταθμό του ΜΕΤΡΟ. Αποφασίζω να πάρω τις κυλιόμενες σκάλες για να κατέβω στις αποβάθρες. Στην αρχή της πρώτης κυλιόμενης υπάρχει ένα σηματάκι το οποίο υποδεικνύει ξεκάθαρα ότι οι χρήστες της σκάλας πρέπει να στέκονται δεξιά. Η θέση αυτή επιτρέπει σε οποιονδήποτε συμπολίτη που βιάζεται να χρησιμοποιήσει την κυλιόμενη και να την ανέβει (ή να την κατέβει) περπατώντας και όχι περιμένοντας να φτάσει το σκαλοπάτι στο οποίο στέκεται στον προορισμό του. Κύριος ή κυρία, μητέρα με κόρη, ηλικιωμένος κύριος ή νεαρά στέκονται αριστερά (και δεξιά) αποτρέποντας κάθε διέλευση πέρα από την θέση τους στην κυλιόμενη.
"Να πας από τις σκάλες ρε φίλε!"

Φτάνοντας στην αποβάθρα περιμένω τον επόμενο συρμό. Ο συρμός πλησιάζει, σταματάει και οι πόρτες ανοίγουν. Λογική σειρά; Πρώτα θα βγουν οι επιβάτες του τραίνου που επιθυμούν να κατέβουν στον σταθμό αυτόν και στη συνέχεια θα επιβιβαστούν οι επιβάτες που αναμένουν στην αποβάθρα. Όχι!
Παρατηρώ ότι μπροστά σε δύο-τρεις πόρτες του συρμού έχουν τοποθετηθεί γριές, νεαροί και λοιποί αγενείς οι οποίοι με το που ανοίξουν οι πόρτες εξορμούν στο εσωτερικό του τραίνου αδιαφορώντας πλήρως για τους επιβάτες που επιθυμούν να κατέβουν.
"Ντου ρε μα**κα, ντου!

Βρίσκομαι στο Χ βαγόνι. Το τραίνο πλησιάζει τον σταθμό. Οι πόρτες ανοίγουν και (αν δεν συναντήσω κάποιον από τους προαναφερθέντες μπροστά μου) βγαίνω έξω στην αποβάθρα. Σαν μέλος ενός μεγάλου στρατού μυρμηγκιών κατευθύνομαι προς τις σκάλες (κυλιόμενες και μη) μαζί με τους υπόλοιπους συνεπιβάτες μου. Όμως η ματιά μου "πιάνει" κάποια μυρμήγκια που ξεχωρίζουν από το πλήθος. Όχι, τα μυρμήγκια αυτά δεν κατευθύνονται προς τις σκάλες αλλά προς την θύρα του ανελκυστήρα. Με γρήγορες ματιές προσπαθώ να διαπιστώσω αν έχουν κάποια "ειδική ανάγκη". Τυφλοί; Ανάπηροι; Ηλικιωμένοι; Κουτσοί; Κουλοί; Νέες μητέρες με καροτσάκι μωρού; Όχι!
Ο κύριος τάδε... η κυρία τάδε, με τα παιδιά της... οι δύο κοπέλες που στέκονταν παραδίπλα μου στο βαγόνι και σχολίαζαν την χθεσινή τους έξοδο. Θα τρέξουν μάλιστα να προλάβουν! Μην προλάβει και χρησιμοποιήσει κανένας τον ανελκυστήρα και μείνουν κάτω. Γιατί; Για να έρθει κάποιος συνάνθρωπός τους που θα έχει πραγματικά ανάγκη να χρησιμοποιήσει την εν λόγω υποδομή και "αυτοί" θα τον χαιρετούν χαρακτηριστικά από το τζάμι.

Ένας γκρινιάρης γεννιέται...

Ξυπνάς το πρωί, κάνεις μπάνιο, ντύνεσαι, ίσως τρως κάτι και φεύγεις για δουλειά. Καθώς ξεπροβάλλεις από την είσοδο του σπιτιού σου ή της πολυκατοικίας σου ξεδιπλώνεται γύρω σου η ζούγκλα της Ελλάδος του σήμερα. Μικρά ή και μεγάλα γεγονότα, καταστάσεις και κοινωνικές συναναστροφές καταγράφονται από τις αισθήσεις σου. Στο σημείο αυτό καλείσαι να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους από τους ουρακοτάγκους, τον πολιτισμό από την ζωώδη και πρωτόγονη ύπαρξη. Κάποιος περαστικός πετάει το άδειο πακέτο από τα τσιγάρα του στο πεζοδρόμιο δύο μέτρα πιο κάτω από ένα καλάθι αχρήστων. Αν η εικόνα αυτή παραμείνει στο μυαλό σου για παραπάνω από δύο δευτερόλεπτα συμβάλεις την γέννηση του "γκρινιάρη" μέσα σου. Αν αποφασίσεις να εξωτερικεύσεις αυτό που αισθάνεσαι έφερες άλλον έναν γκρινιάρη στον κόσμο.
Θα γκρινιάξω λοιπόν! Θα προσπαθήσω να καταγράψω όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και με κάνουν να αισθάνομαι λιγότερο άνθρωπος και περισσότερο μέλος ενός συνόλου κάφρων. Τα ζωάκια φυσικά δεν μου φταίνε σε τίποτα. Τα έχω με αυτούς που θέλουν να κατατάσσουν τους εαυτούς τους στο "πολιτισμένο" ανθρώπινο γένος.
Ας αρχίσουμε λοιπόν...